Outro galego en Castela
O cruce de sentimentos do emigrado na meseta. Confrontación, admiración, anhelo e aceptación como avalistas do amor á Terra.
O padecer latente
Esta é unha de tantas experiencias da cotiandade da emigración. Un costumismo que ás veces se ve enturbado polo desacougo da distancia e do deixado. Pola falta desa Galicia que nos cativa por sempre.
A Sociedade Galega Sementeira de Basilea
Un baixo pasa desapercibido na cidade suíza de Basilea. Na porta, o mapa e a bandeira da patria: A Sociedade Galega Sementeira. O lugar no que desde hai decenas de anos a emigración galega loita, contra a distancia e o esquecemento, pola supervivencia da identidade da Galiza na diáspora.
As tres leccións da Habana
A emigración mantivo acesa a luz da cultura e da lingua galega alén da terra. Velaquí as tres leccións do Centro Galego da Habana.
Aventuras gastronómicas: un cocido neoiorquino
Para loitar contra a morriña desde a súa casa en Nova York, o Noah prepara un cocido. Esta é a súa odisea para atopar fociño de porco na Gran Mazá. Unha aventura batuxada de lembranzas no país do que namorou.
Que fai unha galega, tan galega coma ti, en Barcelona?
Isto só e a historia de como me sinto ao ser unha galega fóra da Galiza. Unha que marchou e agora soña con volver sen saber cando será.
O Noah Chichester
Ninguén se preguntou aínda que fai un colaborador norteamericano no Ferrado? Mea culpa. Claro estaba que algún día tiña que contarvos como coñecín ao Noah Chichester.
A Catalunya Nord
A consciência català na Catalunya Nord luita dia a dia contra este jacobinismo arrasador, centralista e reacionário. Analise da realidade e a história política e social da Catalunya Nord, fazendo umha leitura conjunta com a situaçom do contexto galego
O Frankfurt
Semella que nada cambia. A historia repítese. Seremos un pobo marabilloso, pero é evidente que somos un pobo que non aprende.
O Monte Cantabria
E sen chegar a percatarte do cando nin do porqué, vivindo no estranxeiro rematas por conectar física e espiritualmente con esa terra allea que fica baixo as propias, constantes e dubitativas pegadas.
O tren que me leva
Maio de 2020, derradeiro tren que me levou pola beira do Miño tras anos de universidade lonxe da casa. Un sono de seis horas con folgos que traían novas esperanzas. Seis meses após un avión levaríame aínda moito máis lonxe. Ao lugar desde o cal hoxe escribo.
Estampas dende o Principat
Começa umha nova experiência vital, longe do país, vivendo umha realidade já quase inerente ao nosso povo como é a emigraçom. As reflexons nascidas naquela altura e as comparaçons som pequenas pingas das linhas que a continuaçom venhem.
A derradeira queimada no Cachivache
O caso do Cachivache é unha excepción da regra: pechou antes da pandemia. Pero non antes de facer unha última queimada. Neste ensaio escribo unha homenaxe ao bar coruñés que me acolleu ao chegar a Galiza e onde comezou a miña historia de amor pola lingua e a cultura galega.