Maio de 2020, derradeiro tren que me levou pola beira do Miño tras anos de universidade lonxe da casa. Un sono de seis horas con folgos que traían novas esperanzas. Seis meses após un avión levaríame aínda moito máis lonxe. Ao lugar desde o cal hoxe escribo.
– Ámsterdam, novembro de 2021. Soñando unha vez máis con fechar os ollos e ver o cruceiro da Illa do Rato ao abrilos. Sorrindo e respirando profundamente, deixando atrás anos de loita perdida, esquecéndome do que tan só foi un mal sono.
No encabezo, imaxe de “O tren que me leva”, documentário da TVG. Fonte: [1]
Hoxe volvín á terra. Fechei os ollos xa apousentado na miña cadeira, deixando tras de min un goio de ferro, onde a humanidade desaparece, a soidade é un anhelo inalcanzábel e as ánimas se degradan. O primeiro día que saín levei un capital, volto agora con dous. Cunha loita no meu ser.
Como se afronta a cultura cando é aculturación? Mentres sexamos dos derrotados tamén haberá un eido incoercíbel na resistencia. Coma no lobo estepario as dúas voces loitan dentro de min. O capital pasional e o racional, o que facer coa vida. O corazón labrego e esa voz que en cada relanzo do camiño marmuria, máis alá.
Abrín os ollos finalmente. Dun lado da xanela Outariz, non sei se é sempre a mesa iauga, a que cura doenzas en termas milenarias polas que se accede sob dun arco primixenio, ou se cada vez vexo un Miño novo eternamente flutuante. O soño remata coa ponte romana a miña esquerda. Xa non estou mais no niñal, vexo as serras, as montañas, os canastros, as fouces labrando os campos, as viñas de Salvaterra, o encoro de Castrelo do Miño. Sucos mollados de regos imorrentes. Vexo a soidade, o corazón velaíño. Algo de esperanza, non moita, pero son maino de espírito. De quen morre lentamente cun sorriso na face, acougado pola terra que agarima, onde a preocupación non da para ventar a calma,
abride esa xanela, quero ollar o mar!
Á cabeza dálle voltar a estas modestas ideas, acho que de novo toliño. Inspiradoras e guieiras verbas retratistas dun país que esmorece, coma Thomas e Znaniecki, na dialéctica de dúas xeracións. Da man, unha no solpor, outra no abrente, vendo chegar o tren por primeira vez á vila. Soños que marchan e outros que erguen con forzas que tal vez se disipen.
Marcho xa na procura dunha pedregueira morta hai muito tempo, na que retumbe a gaita contra das pedras de cachotería, inzando de nova vida, dunha vela que mande lonxe ás serras e os cantís, que mande lonxe a ialma. Nunca imaxinaron as bestas que a súa corte ía servir para tan outo propósito.
Continúo, mais vello cada día, a lembrarme do país dun tal Breogán que se antollou imposíbel. Facendo da caneca a máis poderosa arma, convencido de que de que chegará o día no cal os garranos galopen ceibos por un eterno chan. I entón que treman en Compostela, en Madrid, ou onde sexa, que non haberá no mundo aloitadores capaces de domar o anseio de liberdade que desgarra a cada un de nós.
REFERENCIA:
[1]: “O tren que me leva”, TVG. (2022), dispoñíbel en: https://www.crtvg.es/tvg/a-carta/o-tren-que-me-leva-de-xix-n-a-ferrol-5466035
