O cruce de sentimentos do emigrado na meseta. Confrontación, admiración, anhelo e aceptación como avalistas do amor á Terra.
Valladolid, a 22 de marzo de 2024.
Castela é un niño de fachas. Onte discutín cun tipo que dicía que o galego non se debería estudar nas escolas. Bueno, non exactamente. Dicía que a materia de lingua galega e de xeito opcional, si. “Como o inglés”. Pero que estudar o resto de materias en galego era un atraso. Velaí o nivel, Maribel. Castela é para deitarse e suar.
Odio os conflitos, así que sempre os evito. Ter unha discusión con alguén sempre me fode o día. Así que, moi educadamente, politicamente correcto e coa mellor das argumentacións, lle dixen que iso era unha mamarrachada. O tío fíxose o condescendente, pero está claro que seguirá pensando igual. Ao final ata acabamos botando unhas risas. Hai que adaptarse, supoño. Pero levei o mal corpo para casa. O realmente triste é que non foi o primeiro nin será o último caso.
Hoxe é venres. Despois de traballar en Medina del Campo, coma sempre, collín o tren. Gústame o tren. Sentado de costas ao destino, lendo, escoitando música, ollando a chaira infinita e o ceo máis inmenso que xamais ninguén poderá ver.
En corenta minutos cheguei ao meu piso de Valladolid. Tirei todo enriba da cama. Quedei en camiseta de asas, calzóns e chanquetas. Puxen os lentes de sol e sentei no balcón. Engulín unha lata de cervexa fría. Sentín na pel o clima seco, o vento árido, o calor do primeiro sol da primavera. Observei a miña rúa, o edificio que teño en fronte da máis exquisita ladrillada vermella. Escoitei o silencio do mediodía. Pechei os ollos e tentei gozar da sinxeleza do intre.
E é aí, xusto aí, nese ideal momento de San Venres, cando me pregunto:
Pero que carallo fas en Valladolid, Luis.
Traballar, obviamente, pero manda truco. Agárrense. Valladolid. Nin máis, nin menos. Sorrío e suspiro. Mans á caluga, dedos entrecruzados. Un galego tan galego coma min. Aquí estou, sen comelo nin bebelo. Un tío que alén do Padornelo xa se sinte, sen querelo de todo, estranxeiro. Resulta que estou a tomar vento de todo o que conformou a miña realidade.
Pasei a lembrarme da miña xente na Galiza. Da familia, dos amigos, dalgún coñecido, das rapazas que me gustan. Como non podo estar alí, angústiome. E como me angustio, conclúo que o que sinto é amor.
A miña relación con Galiza é unha relación a distancia en toda regra. E, se cadra, algo tóxica. Cando estou fóra, teño gañas de volver. Frústrame querer estar e non poder. Dáme envexa todo o que perdo. Boto todo de menos. Cada plan, cada festa, cada momento, cada persoa. E sempre vez que volvo, volvo feliz. Cada vez que paso en coche por Seabra, sentencio que o meu destino, sexa o que for, é volver. Volver, volver, volver.
E así é como chegamos ao auténtico problema. Foder, é que, no fondo, isto me gusta. É así. Gústame. Non podo evitalo. Isto gústame. Gústeme ou non, gústame. Gústame ansiar o País. Gústame a nostalxia. Gústame a tristura. Gústame a morriña. Gústame botar de menos Galiza. Gústame anhelala. Esta merda de melancolía é o que agora me ten unido a ela. É masoquista. Estou aquí só, na alma da besta. Pero quero seguir así. Quero seguir choromicando por ela. Quero seguir facéndome o emigrado triste. O pobre galego que non tivo outra que marchar e non pode volver. Isto é o que me reafirma.
Sei que, mentres estea afastado, nunca a deixarei de amar.
Chego a esa conclusión con relativa frialdade. Penso que en realidade son un bohemio de pouca monta. Equiparar o galeguismo cunha relación a distancia é de traca. Levántome. Vístome e marcho á unha praia fluvial na que non te podes bañar do sucia que está a auga. Mochila ao ombreiro pola Calle Mantería. Lembrando todo o vivido. Sorrindo sen saber por que.
