É Galiza uma nação? Se o é, será pola língua, pelas tradições e o sangue — ou pola vontade livre de quem decide sê-lo? Ou talvez por ambas? No caso galego, o nacionalismo identitário virou regionalismo, e o democrático… independentismo.
Neste tempo de falta de fe cristiá, hai quen substitúe a misa pola celebración litúrxica da manifestación. Compostela serve así de ponte simbólica entre ambos mundos. Santiago de Compostela, cidade devota de seu, acolle non poucos domingos e certas datas…
Os galegos somos os gardiáns dunha cultura e dunha historia. Ser galegos é a nosa forma de estar no mundo, de sermos distintos e existentes.
As grandes fazañas comezan con pequenos grupos. Daniel Chapela, ex alto cargo do PPdG, chama a mocidade a liderar o galeguismo conservador.
O que segue é un feixe de reflexións e aprendizaxes que, como galegos, podemos tirar da nación sen estado máis grande do mundo: a Polinesia.
O presente e o futuro da lingua está nas nosas mans. O galego como a lingua de Rosalía, mais tamén dos nosos netos. Debémosllelo. É deles.
O Día da Patria Galega ensaiamos en Compostela o país polo que loitamos, normalizado, onde a nosa lingua e cultura son a norma e non a excepción; pero a patria nunca estivo nas capitais, a patria é aquilo que trascende a política e vive na alma colectiva da nación.
Logo de que O Ferrado publicara un artigo de Daniel Chapela, coordinador de cultura do PPdeG, os hooligans da política acusáronnos de "deriva dereitista" e de ser o "órgano rexionalista do Partido Popular".
Europa fíxose peregrinando a Santiago. Hoxe en día, tendo en conta as conexións de tren co norte do Estado e mais con Portugal, a peregrinaxe segue a ser a mellor opción. Mentres o ministro profire sons guturais, o país demanda que apostemos aínda máis pola autoidentificación nacional.
Os resultados do 18-F non han de sorprendernos. O BNG non é capaz de permear no rural de Galicia. O PPdeG é un paisano máis da parroquia. Vai á misa, acode ao velorio, está na comunidade de montes, na comisión de festas e nas romaxes. Entre tanto, as xuventudes do Bloque cantan a viva voz: "Imos queimar a Conferencia Episcopal por machista e patriarcal".
As eleccións do 18 de febreiro poden redefinir o futuro de Galicia. A sorte será crucial, e no caso de gobernar o BNG talvez cambie o país para sempre. Ás veces, un golpe de azar inaugura un tempo novo. Estamos ante unha oportunidade histórica para termos un país diferente.
Todo no que creo pendura dun fío. Cando todo o que vives, sintes e defendes carece de senso real, nin a relixión te pode salvar.
Desde un punto de vista internacionalista, o nacionalismo histórico-organicista e a razón de estado son os motores que fixeron xurdir e medrar aos estados modernos. Calquera aspiración soberanista implica necesariamente aceptar as regras da arena (neo)realista, onde o interese nacional, o egoísmo, a imposición e a dominación fanse imperativas no sistema internacional anárquico. A realpolitik non entende de medios, e se o obxectivo é alcanzar a fin, o pragmatismo non pode deixar lugar á ética.
O nacionalismo galego ten unha longa Historia que contar, escrita polos seus artífices, ideólogos e simpatizantes, mais o seu labor debe ser continuado mirando cara ao presente e o futuro. Os movementos nacionais deben ter ambicións máis aló de meramente existir, e neste artigo se abordará unha visión pragmática e menos romántica deles.
