O Noah Chichester

Ninguén se preguntou aínda que fai un colaborador norteamericano no Ferrado? Mea culpa. Claro estaba que algún día tiña que contarvos como coñecín ao Noah Chichester.

Chamoume hai un par de meses o Noah. Estaba de volta en Nova Iorque.

Ía el pola autoestrada e perdíamos constantemente a cobertura. Temeroso do correcto funcionamento do roaming, chamoume polo whatsapp. Levábamos sen falar uns poucos meses e confesoume que necesitaba falar comigo urxentemente. Que levaba demasiado tempo sen practicar o galego e que iso non podía ser. Botámonos a rir os dous. Alegreime enormemente coa súa chamada.

Falamos de como nos ían as vidas. El atopara un traballo en Manhattan nunha empresa de importación de viños. Quería dende había moito tempo importar o viño galego aos Estados Unidos. Ao final conseguiuno, comezaba a semana seguinte. Íase instalar coa súa parella, Julie, nun apartamento en Queens que ficaba a só dúas mazás do Centro Galego de Nova Iorque. Procureino, e a semana seguinte tocaba no local a mesmísima Pili Pampín. Eran todo boas novas pola súa banda.

Eu pouco lle contei. Simplemente que morría de noxo estudando a oposición.

Ninguén se preguntou aínda que fai un colaborador norteamericano no Ferrado? Mea culpa. Claro estaba que algún día tiña que contarvos como coñecín ao Noah Chichester.

Estabamos a finais do setembro de 2021. Non levaba nin unha semana en Logroño e xa andaba eu a enredar na Calle del Laurel co meu compañeiro de piso. Chamábase Jack. Jack era un de tantos ianquis aleatoriamente asentados en terra rioxana. Era mestre de inglés en colexios e institutos públicos. Un tipo caralludo. Na nocturnidade do rueiro logroñés, estabamos a cear pinchos de cogomelos e copas de viño novo no emblemático Bar Soriano.

Pouco tardei en fundirme a primeira rolda e entrar a pedir a segunda. Ao saír da párvula taberna, observei que Jack estaba a falar cun rapaz e dúas rapazas. Resultaron ser tamén mestres nativos de inglés que, ao estaren a falar entre eles na súa lingua nai, chamaran a atención de Jack e achegarase canda eles. Cos viños ben amarrados, fun alí e presenteime ó novo rapaz. Era o Noah.

Que se I am Luis, que se I am Jack’s flatmate, que se nice to meet you, que se I am from Galiza, an old opressed stateless nation in the north west of the Spanish State. O viño rioxa resucitaba inconscientemente a miña vea patriótica.

E agora ven o rock and roll.

O Noah, o rapaz americano que acababa de coñecer por total casualidade nunha rúa abarrotada de Logroño, respóndeme:

– “Oh! Pero ti es galego! De que parte de Galicia?”

Pero que carallo. Cando non sei moi ben o que está a acontecer, poño cara de pasmado e falo lento. Respondín:

– “Eu… son de Pontevedra… pero ti de onde es?”

Xúrovos polo carallo do rei que nese momento pensei que todo era un malentendido. Que estaba a falar cun rapaz galego. E me di:

– Eu son de Postdam, unha vila do Estado de Nova Iorque, pero vivín tres anos na Coruña!

Eu case me desmaio.

Como volo conto. Acababa de atoparme sen comelo nin bebelo cun rapaz neoiorquino que tan só vivira tres anos na Coruña e que falaba un perfecto galego. Pero cando digo perfecto, é perfecto. Tiña case máis acento ca min e unha chea de refráns galegos e expresións retranqueiras. Ata dixo “Iorque”. Como era aquilo posible?

Merda. Ese rapaz tiña que ser galego si ou si. Ou con algún parentesco. Volvinlle insistir en que se era galego ou se tiña familia na Galiza. Ou algo. Calquera cousa que o vinculase máis directamente connosco, por pequena que fose.

Pois non. Tan só era un estadounidense fondamente namorado da Galiza.

Non vos imaxinades o sentimento que atravesou as miñas veas. No seo dun eterno derrotismo co que día tras día convivimos os galegos, isto foi todo un chute de adrenalina. Cando quedaba en silencio e o escoitaba falar, sabía que había esperanza. As súas verbas amosaban un amor puro e sincero. Decateime de que, con xente así, temos todo por gañar. Aquel americano de 25 anos amaba o País. Por que non o ían amar os propios galegos? Coñecendo esa noite a Noah, souben que as mil primaveras máis eran posibles.

Seguimos bebendo viño e falando na porta daquel bar. Queriamos saber máis o un do outro. En Coruña, vivía pola Rolda de Outeiro. Saía de festa polo Orzán. Durante a corentena, cantáballe aos veciños a Rianxeira polo patio de luces. Presentárase ao Celga 4 e suspendérao, pola maldita gramática. A raíz do seu amor pola lingua, o seu pai comezara a estudar tamén galego dende Postdam.

Eu seguía sen dar crédito a cada cousa nova que me dicía.

Coa cabeza quente e un sorriso na cara, fomos tomar unhas pintas ao Saint Patrick’s.

Cóntao ao mundo
Esta web utiliza cookies propias para o seu correcto funcionamento. Ao facer clic no botón aceptar, acepta o uso destas tecnoloxías e o procesamento dos teus datos para estes propósitos.   
Privacidad