No tempo que durou a Guerra Civil e o franquismo tamén houbo mulleres que loitaron e defenderon os seus ideais brincando polos montes, soutos, vales, covas e prados da Galiza. A outra cara da moeda: as guerrilleiras enmudecidas. Sen rostro e sen relato, elas tamén existiron e tamén teñen unha memoria que merece ser lembrada.
Mais as letras galegas non só están feitas polos nomes que pasaron a historia senón que delas, tamén formamos parte todas as persoas que escribimos, falamos, sentimos e soñamos en galego. Ese pequeno xesto é a máis grande das revolucións. Nel reside a alma da lingua.
Isto só e a historia de como me sinto ao ser unha galega fóra da Galiza. Unha que marchou e agora soña con volver sen saber cando será.
Este artigo fala memoria dos que xa non están, dos que un día sufriron as consecuencias dunha Guerra e dos que pasaron meses escapando dunha realidade á que non quixeron pertencer.
Os pasos que eu dou agora non serían os mesmos de non ser polos que fai 60 anos daban as nosas avoas. Hoxe podemos emigrar por elección, porque queremos seguir estudando e porque queremos vivir e aprender outras cousas pero coa liberdade que antes non tiñan.
A Galiza seguiránal queimando. Ou os raios do trueno ou os que prenden lume ou os que non fain nada pre evitar que a historia volva repetirse.
Lucía fai unha reflexión sobre a situación da lingua galega no seu dialecto dos Ancares. Lévanos dende o pasado ata o presente da man dalgüis dos nosos poetas e artistas máis ilustres. Un relato que remata pedindo o máis importante, que cuidemos a lingua e que al falemos hoi e sempre.
Lucía Rodríguez (O Argueiro dos Ancares) fai unha reflexión do despoboamento do rural e do descoñecemento desta realidade nas cidades. Falta de servizos e falta de xente, o bucle infinito do que semella difícil saír. Hai causas e consecuencias pero tamén esperanza e ilusión por ver un novo renacer.
