A Galiza seguiránal queimando. Ou os raios do trueno ou os que prenden lume ou os que non fain nada pre evitar que a historia volva repetirse.
Lucía Fernández emprega neste artigo a variante dialectal naviega.
Imaxe que ilustra o artigo: Diferenza entre onde había monte autóctono e onde non logo dun lume no ano 2017. Os Ancares. Autoría propia.
Vou contarvos unha historia, unha que se repite tódolos vraus.
Soa o teléfono de papá, ten que marchar porque hai lume. Pasan as horas e nin un solo mensaje, solo vemos como o cielo se enche de fumo, o paisaje se tingue de cinza e cada vez é máis difícil respirar polo cheiro a queimado. Aparece o medo, a impotencia e a intranquilidá. Xa pasou muito tempo e aínda non hai ningún mensaje que poña: “tou ben, tádevos tranquiliños”.
Os nervios empezan a aparecer e a preocupación vai en aumento porque aínda que entendes que ese é o traballo de papá, non podes evitar poñerte nerviosa cada vez que marcha sin saber cuando volverá. Faiste maior e empezas a ser máis consciente do peligro que ten o traballo de papá, non podes ver a tele cuando salen imágenes de lumes porque algo che rompe no corazón, non podes ler as noticias de última hora dos periódicos porque, no fondo, prefieres non saber o que ta pasando. Ó final, despois de muito esperar, acaba chegando ese mensaje, quedas un pouco máis tranquila.
Despois de muitas horas, papá volve cheirando a ese olor que teis metido dentro dos teus recordos desde que eras pequena, ca funda negra, cas pestañas queimadas das muxicas, ca cara desencaixada pola tristeza e completamente agotado. Dache un chucho, vaise duchar, come algo e vai durmir. Antes de que acabe o día volverá marchar, a rutina de cada vrau.
O meu papá é bombeiro forestal. E como el, muitas máis personas que loitan cada día contra o peor e máis feroz dos inimigos, o lume. Ese que aparece de repente pre arrasar con todo o que se vai atopando sen importarlle nada nin naide. Loitan contra el todo o ano pero a súa labor non se vei e muitas veces, son eles os que cargan coas críticas ou as culpas do que acontece.
Por moitos helicópteros e avionetas que haxa, siguen sendo as persoas as que fain o traballo duro, ás que se enfrontan as lapas máis temerosas e ás que se meten nos sitios máis difíciles. O destes días ta sendo un horror, arde o noso mundo. Un dos pulmois de Galiza, O Courel, ta quedando completamente destrozado, convertido nun puñado de cinzas. Tamén arden Valdeorras, o Invernadoiro, Palas de Rei, A Proba de Brollón, Os Ancares.
Arde o máis valioso, a nosa terra, a nosa vida, as nosas aldeas, as nosas casas, o noso mundo, os nosos recordos e unha parte do noso futuro. Non hai medios abondos pre deter esta desgracia porque hai tantos lumes activos que non hai persoal que chegue. As brigadas tan desbordadas de traballo, non poden deixar o seu territorio porque tamén está envolto en lume. Os medios aéreos non chegan a todos lados e as consecuencias son terribles.
Máis de 13.000 hectáreas arderon en menos dunha semana, a calor insoportable destes días, as treboadas que chegaron sin avisar e o aire seco e quente fixeron unha combinación perfecta pre que se produza unha das peores vagas de incendios dos últimos anos. Non dan controlado a situación porque as forzas van a menos e non son abondas, apagan un lume pero axina volve prenderse e a pesadilla volve empezar.
Cada ano, a misma historia e os mesmos responsables. Non aprendemos dos errores e así, o único que conseguiremos será acabar con toda a natureza que nos rodea, cas paisaxes dos nosos recordos e cos lugares nos que queremos crear futuro.
Todos somos un pouco culpables. Somos nós os que cambiamos o monte autóctono polos pinos e eucaliptos, somos nós os que abandonamos as hortas e deixamos que se convirtan en campos de maleza, somos nós os que descoidamos os pueblos e somos nós os que non rozamos o monte que nos rodea.
Como cada vrau, miramos o cielo aferrándonos a que caian esas gotas de chuvia que traen consigo esperanza e forza pre seguir adiante. Pero non pode ser. A chuvia non nos vai salvar sempre. Se os que mandan non fain outro tipo de políticas de prevención, esta historia que vos conto seguirase repetindo cada vrau.
Seguiremos escuitando que pro ano que vén todo será mellor sabendo que é outra de tantas promesas falsas. E a Galiza seguiránal queimando. Ou os raios do trueno ou os que prenden lume ou os que non fain nada pre evitar que a historia volva repetirse.
Este vrau ten pinta de que será duro, que haberá muitos días de esperar a que chegue ese mensaje de “tou ben”. Como siempre, como cada vrau.
Ojalá algún vrau se pudese non ter medo. Ojalá.
