Isto só e a historia de como me sinto ao ser unha galega fóra da Galiza. Unha que marchou e agora soña con volver sen saber cando será.
Lucía emprega neste artigo a variante dialectal naviega.
Imaxe que ilustra o artigo: Autoría propia. Barcelona desde a xanela do avión.
Cando unha marcha do lugar que a viu nacer, sempre hai unha conversa que se repite case tódalas semanas. Creo que nisto coincidimos todos e todas os que algún día deixamos atrás o noso fogar para convertirnos en emigrantes noutra terra alén da nosa. Esa conversa sempre comeza cunha pregunta que podería tatuarme na miña pel: por que marchache? Repítese cando coñezo alguén novo, cando me reencontro con algún amigo ou mesmo con xente coa que levo tempo sin falar. A seguinte pregunta ven enlazada coa anterior: que fai unha galega, tan galega coma ti, en Barcelona? A resposta é automática e sempre é a mesma, digo que vin estudar un máster.
Últimamente deume por reflexionar sobre isto porque me decatei de que romantizo moito esa parte da miña vida. Quizais me din conta o outro día cando falando cunha compañeira de clase me dixo que aínda que parecía feliz, na miña mirada sempre había un rastro de melancolía e tristeza. A verdade é que iso fixo que me raiara un pouco. E despois pensei, claro que teño algo de tristeza sempre, porque boto de menos a miña casa, a miña xente e efectivamente, a morriña está presente.
Despois tamén pensei que aínda que digo que estou aquí porque quero realmente non é así. Se puidera elexir, querería estar en Galiza pero se quero estudar o que me gusta teño que estar en Barcelona porque alí non o hai.
Dende o primeiro momento, idealicei a miña marcha autoconvencéndome de que ía ser unha experiencia fermosa, na que iba coñecer xente marabillosa, ver cousas novas e aprender moitísimo. Dalgún xeito está sendo así pero nunca me parei a escoitar o que de verdade sentía. Agora sei que iso é vertixe.
Vertixe porque cando unha vai cumprindo anos vai vendo o mundo doutra forma e dase conta de que a historia se sigue repetindo. A miña familia é coma moitas outras, unha familia de emigrantes. Primeiro Cuba, Arxentina e Venezuela e despois, Barcelona. En todas as xeracións hai alguén que marchou menos na miña ata que eu fixen a maleta. Non marchei por obriga, nin por fame, nin por traballo. Marchei para seguir formándome e ser a mellor profesional posible para algún día poder ter unha oportunidade do que me gusta en Galiza.
Sendo sincera, naide marcha por gusto. Neste momento síntome algo extraña comigo mesma porque sei que me estou convertindo no que nunca quixen, en alguén que volve a casa cos días contados, cas horas repartidas e cos minutos cronometrados. Sempre atada a un calendario e a un reloxo no que os segundos parecen ir lentos cando estou en Barcelona e se esfuman cando estou en Galiza. Esa vertixe de antes, síntoal agora mesmo mentras escribo este artigo e penso na miña vida en xuño. Cando acabe este segundo máster, que vai ser de nós? Prefiro non pensalo porque sei que en Galiza non vou ter oportunidades.
Teño 23 anos, unha carreira e case dous másters pero adícome á publicidade e a comunicación; a miña paixón é escribir. Non teño case experiencia profesional e sei que probablemente en cinco meses non vaia haber un oco para min. Levántome cada día e miro LinkedIn obsesivamente coa esperanza de que algunha das axencias ás que sigo publiquen a tan ansiada oferta de traballo. Spóiler: nunca pasa.
Por desgraza, non son nin serei a única á que lle pasa isto. Somos centos de galegos e galegas, persoas novas cargadas de ilusión pero sen tres anos de experiencia no currículum e aínda que me custe recoñecelo, sei que ningunha porta se vai abrir para nós. Cando cheguei a esta cidade sorprendinme moito ao ver que había moitísimos galegos, vaia onde vaia sempre coñezo algún novo. Cavilo entón na cantidade de talento que exporta o noso país, a cantidade de xente que sigue tendo que marchar en busca dunha vida mellor porque na Galiza non hai oco para nós.
Por moito que finxamos estar ben, na nosa espalda sempre cargamos unha mochila que pesa moito. Leva dende presión por estar lonxe da casa, ata o medo por defraudar aos que nos queren, pasando pola morriña. Non sei se lle pasa a todos pero dende logo, a mochila que eu cargo na espalda pesa cada día un pouquín máis. A todo iso súmolle agora a preocupación polo meu futuro. Sei que non escollín a profesión máis fácil do mundo en canto a oportunidades laborais se refire pero non é a miña culpa, é o que a min me gusta.
Tampouco é a miña culpa que nas axencias de publicidade pidan tantos requisitos que para alguén que quere asomar a patiña neste mundo tan bonito enfronte unha utopía. Non podo ter experiencia se non me deixan, polo menos, mirar pola fiestra.
A partir de xuño terei que cambiar a miña foto de perfil de LinkedIn, tocarame poñer ese filtro que tanto medo me dá: “open to work”. E sei que esa primeira oportunidade laboral non será en Galiza, por moito que me doia no corazón.
Non sei ata cando pero a min e a moitas outras, tocaranos seguir sendo galegas fóra da Galiza. Espero que non por moito tempo.
Este artigo é un berro de esperanza polo futuro dos que soñamos con volver, para que nos axudedes aos que aínda non despegamos de todo e así, non teñamos que esperar anos e anos para emprender o camiño de volta á terra que nos viu nacer.
