É Galiza uma nação? Se o é, será pola língua, pelas tradições e o sangue — ou pola vontade livre de quem decide sê-lo? Ou talvez por ambas? No caso galego, o nacionalismo identitário virou regionalismo, e o democrático… independentismo.
Vivimos nunha crise do noso sistema de crenzas e valores que se estende globalmente. Debemos volver á propia definición da política para analizarmos a situación actual e as perspectivas de futuro.
Velaquí como o poder político afastou o galego da hexemonía, contra o mito da substitución “natural” do galego polo castelán.
Se a identidade é o eixo de todo, cómpre repensala. Podemos seguir atrapados no inmobilismo ou recuperar o carácter impetuoso que nos falta.
"Sen un nacionalismo galego de dereitas, a nación quedou incompleta. Fallamos como xeración, e Galicia fallou connosco." - Antón Vidal Andión
Hai unha pedra en Muxía que lle chaman de abalar, mais que eu nunca vin moverse. Vin xente subir co xesto de saltar, pode que para intentar que fixese ruído ou buscar un son co que identificarse.
Temos un espazo entre as imaxes coas que nos achegamos á Galiza e as experiencias que buscan representar. Como se traslada isto á lingua? Como facemos que esta distancia non nos desenfoque?
A emigración mantivo acesa a luz da cultura e da lingua galega alén da terra. Velaquí as tres leccións do Centro Galego da Habana.
