Un agro galego con voz en Europa

Un agro galego con voz en Europa

Sementar avea en Trabada e alfalfa na Guarda, facer rotacións e barbeitos e Deus sabe que máis fará falta para poder cobrar a nova PAC. A outra opción é que os galegos decidamos que queremos para o noso rural.

 

Volve haber eleccións, vaia sorpresa. Outra vez hai que ir votar e hai carteis por aí pegados. Outra vez atronan as megafonías dos partidos políticos e volven os mitins e os discursos. Primeiro, as municipais; despois, as xerais; logo, as autonómicas; e, agora, as europeas. Pois si, temos ben de eleccións. 

Estas eleccións son as que menos tempo levan connosco, 37 anos. Antes de que España se integrase –ou máis ben a integrasen– na Comunidade Económica Europea, a política agraria facíase desde os despachos do Ministerio ou nas incipientes comunidades autónomas. Houbo un momento no que consideramos normal e lóxico que o futuro do agro galego o decidisen persoas que nin son galegas nin coñecen a nosa realidade, a cambio do maná dos fondos europeos. Nalgún momento, unha orde dun comisario belga ou danés obriga os nosos labregos a sementar trigo onde non se dá o trigo, e decidiuse desde Bruxelas que a alfarrobeira e a avea tiñan que ser producidos en masa en Galicia. Hoxe din que hai que ter a terra en barbeito ou rotala con leguminosas, e mañá Deus sabe o que dirán. E se te resistes a cumprir os seus delirios, quítanche a prezada axuda da PAC. 

O caos normativo e a burocratización imposta desde Bruxelas son dúas das causas que explican que o agro en Galicia perda relevo xeracional, pechen granxas e explotacións e viva un proceso de complicación tal, que pasamos de que todos os galegos fosen gandeiros, a que para ser gandeiro haxa que ser contable, veterinario, xurista e tantas máis cousas. Estes cambios continuos nos criterios da PAC, na concesión de fondos de desenvolvemento rural e nas ordenanzas medioambientais dificultan que as empresas agrogandeiras poidan facer proxectos innovadores e pensar no longo prazo, limitan a rendibilidade e póñenlles un freo moi grande aos mozos que amamos e vivimos no rural. 

Europa necesita deixar o activismo climático de moqueta, o radicalismo dos lobbies verdes e recuperar o sentidiño que nos une como civilización. Ese sentidiño debe traducirse en desregular, desburocratizar, permitir que cada territorio traballe no rural como mellor considere, cunhas producións ao servizo dos seus territorios e dos seus habitantes, de xeito que a Unión Europea deixe de ser o inimigo do noso rural e pase a ser un aliado para o noso futuro. Galicia ten nas mans escoller sentidiño ou radicalismo medioambiental. Galicia ten nas mans que os mozos galegos poidamos crear un proxecto vital no rural.

Cóntao ao mundo
Esta web utiliza cookies propias para o seu correcto funcionamento. Ao facer clic no botón aceptar, acepta o uso destas tecnoloxías e o procesamento dos teus datos para estes propósitos.   
Privacidad