A Igrexa ten moito traballo por diante para que as putas e os pobres volvan formar parte da familia de Deus. Porque a mensaxe de Cristo non se basea nos cartos nin nos bens terreais. Baséase na igualdade e no perdón. En tratar ao resto como nos gustaría que nos tratasen a nós.
Imaxe que ilustra o artigo: O Papa Francisco chega ao Vaticano para a reunión da protección dos menores na igrexa. 21 de febreiro de 2019. (Grzegorz Galazka vía Getty Images).
Estes días, moitos deses católicos –practicantes ou non– que habitamos o mundo –e incluso algúns ateos– nos sentimos un pouco máis orfos. Non sei moi ben como se mide o legado dun Papa, pero creo que dicir que Jorge Mario Bergoglio fixo que moitos nos achegásemos cara á palabra de Deus pai é, sen dúbida, o máis fermoso que se pode dicir. Nós, os das marxes, os sodomitas, os gays. “Douvos un mandamento novo: amádevos uns a outros: como eu vos amei, amádevos tamén entre vós”, dixo Xoán. Outros sucesores de san Pedro poderían citar mil versículos. Levítico 18:22, por exemplo. Porén, a palabra de Deus, igual que a súa imaxe, non é unha, senón trina. E aí, nela, tamén atopamos sempre un xesto de amor.
En tempos nos que a fe é líquida, Francisco dixo que todos somos fillos de Deus. Para a historia quedarán as imaxes da praza de San Pedro totalmente baleira durante a COVID, os vídeos da Súa Santidade dun xeito achegado e humano. Mais, o que sen dúbida marca o seu legado é o shock no que deixou o mundo o seu pasamento ou algunhas desas frases que definen unha persoa: “A única situación na que é lícito mirar unha persoa desde enriba é para axudala a erguerse”.
Xesús rodeouse de putas e pobres. Dos desamparados. Dos excluídos. Dos marxinados. Non o digo eu. Tedes a Biblia para consultalo. E é por iso que a Igrexa ten moito traballo por diante para que as putas e os pobres volvan formar parte da familia de Deus. Porque a mensaxe de Cristo non se basea nos cartos. Tampouco nos bens terreais. Baséase na igualdade, no perdón, en tratar ao resto como nos gustaría que nos tratasen a nós. En poñer a meixela para que nola partan. Tamén en que non imos levar para o Alén nada do que temos no mundo dos vivos.
Lemos na prensa sobre voltas e reviravoltas que pode pegar a cadeira do Sumo Pontífice. Un asunto capital en tempos nos que a Igrexa (se) xirou sobre os trans, sobre as mulleres etc. E, como dixo o Papa, se todos somos fillos de Deus, como rexeitaría Deus a un fillo que é boa persoa? Como o deixaría fóra? Deus ámanos ou censúranos? O noso pai pode non entendernos, incluso non estar de acordo connosco, pero un bo pai, aquel que presume de selo, sempre nos comprende, sempre é un espazo de calor e de recollemento. Niso se basea a palabra de Deus. Porque, se se esquecen disto, moitos de nós pensaremos que ese Deus non é o Deus de todos.
