A inocente pregunta dun neno. A sincera resposta do avó. A vida esgotándose entre canas e sedelas.
De cativo pasaba moitas fins de semana na casa dos avós. Vivían nun sexto piso en Campolongo. Ía coa miña irmá e se ía bo tempo sempre sentabamos co avó fóra, no balcón.
Un sábado pola mañá o avó enredaba cos chismes de pesca e bebía unha estrella 0,0. Eu estaba sentado en fronte coas pernas colgando. Miraba serio e asombrado para el. Era primavera. Facía sol e corría brisa. El vestía con camisa de cadros de manga curta, grandes lentes cadrados e frouxos pantalóns de señor maior.
Estabamos inmersos nun silencio absoluto, pero agradábel e sincero. Rematou coas moscas e anzois. Apurou a cervexa, cruzou as pernas, apoiouse na varanda do balcón e acendeu un cigarro.
Rompín o silencio que nos envolvía:
-Abuelo, quién prefieres que se muera, tú o yo?
-Yo -respondeu.
Novamente o silencio. O avó seguiu fumando e ollando a paisaxe urbana. Apoiou o queixo no puño. Ficou serio e pensativo. Non cruzou mirada comigo. Limitouse a inhalar e expirar o branco fume que se diluía e ascendía ao ceo. Seguimos en silencio ata a hora de xantar.
Eu non era consciente do que preguntaba. Tampouco da súa resposta. Toda esa idea me quedaba grande. A el, xubilado pescador, quedáballe máis ben pequena.
O avó tíñalle medo á morte.
