A lingua que fala unha pedra ao cantar (II)

Hai unha pedra en Muxía que lle chaman de abalar, mais que eu nunca vin moverse. Vin xente subir co xesto de saltar, pode que para intentar que fixese ruído ou buscar un son co que identificarse.
Hai unha pedra en Muxía que lle chaman de abalar, mais que eu nunca vin moverse. Vin xente subir co xesto de saltar, pode que para intentar que fixese ruído ou buscar un son co que identificarse.
Temos un espazo entre as imaxes coas que nos achegamos á Galiza e as experiencias que buscan representar. Como se traslada isto á lingua? Como facemos que esta distancia non nos desenfoque?